Topik ini membincangkan buruh paksa atau wajib dan buruh kanak-kanak. Buruh paksa atau wajib wujud secara global dalam pelbagai bentuk. Contoh yang paling ekstrem ialah buruh hamba dan buruh terikat, tetapi hutang juga boleh digunakan sebagai cara untuk mengekalkan pekerja dalam keadaan buruh paksa. Petunjuk buruh paksa juga boleh termasuk menahan kertas pengenalan diri, memerlukan deposit wajib, dan memaksa pekerja, di bawah ancaman dipecat, untuk bekerja lebih masa yang mereka tidak bersetuju sebelum ini. Kehadiran dan pelaksanaan dasar yang berkesan untuk menghapuskan semua bentuk kerja paksa atau wajib adalah jangkaan asas terhadap perlakuan perniagaan yang bertanggungjawab. Syarikat yang mempunyai operasi multinasional dikehendaki oleh undang-undang di sesetengah negara untuk memberikan maklumat tentang usaha mereka untuk menghapuskan buruh paksa dalam rantaian bekalan mereka. Buruh kanak-kanak adalah pekerjaan yang menghilangkan kanak-kanak dari zaman kanak-kanak mereka, potensi, maruah dan memudaratkan mereka, baik secara fizikal atau mental, termasuk mengganggu pendidikan mereka. Memansuhkan buruh kanak-kanak ialah prinsip dan objektif utama perundangan hak asasi manusia utama dan merupakan perundangan kebangsaan di kebanyakan negara. Akta yang berkaitan ialah: Akta Kanak-kanak dan Orang Muda (Pekerjaan) 1966 (Akta 350) Akta Pekerjaan 1955 Pindaan Seksyen 60A: 20. Bahagian Baharu XIIc: 60P Rujukan antarabangsa termasuk Konvensyen ILO 138 Konvensyen Umur Minimum dan Konvensyen ILO 29 Konvensyen Buruh Paksa.